Tentoonstelling tussen hemel en hel

Vrijdagochtend in de krokusvakantie stappen ik en mijn vriend op de trein richting Brussel, voor de tentoonstelling tussen Hemel en Hel.

Een aantal dagen voordien had ik tegen mijn vriend gezegd dat ik naar die tentoonstelling ging. Hij wou per sé meegaan, want in Brussel alleen rond lopen vond hij maar gevaarlijk.

Ik had informatie over de tentoonstelling opgezocht om die op te trein te kunnen lezen. Eens aangekomen in Brussel op het Schumanplein, kwamen we in een grote chaos terecht. Blijkt dat er die dag een Europese top-20 ontmoeting is. Doorheen de strenge veiligheidscontroles kwamen we aan in het Jubelpark.

In het museum moesten we onze jas afgeven en kregen we een telefoon-gids mee. De tentoonstelling was opgebouwd in 4 delen (doodsoorzaken en hygiëne, rituelen bij het sterven, kerkhoven & graven, cultusvoorwerpen en kunstwerken in verband met dood en verrijzenis) die werden afgeschermd door zwarte doeken.

Persoonlijk ben ik iemand die liever zelf lees, dus die telefoongids heb ik bijna niet gebruikt.

Mijn vriend heeft de telefoongids de hele tentoonstelling gebruikt. Hij vond de manier waarop het vertelt werd boeiend.

De tentoonstelling sprak mij persoonlijk enorm aan. Zelf ben ik nogal iemand die vaak bezig is met de dood.

Alhoewel het over de dood ging, vond ik het "een levendige tentoonstelling". Helemaal niet saai of langdradig. Dit kwam enigszins doordat het onderwerp mij enorm aanspreekt en anderszins door de manier waarop de tentoonstelling werd gepresenteerd. Er stonden beelden en voorwerpen, boeken, schilderijen...

Er lagen geraamtes met hun grafgiften opgebaard; in het eerste deel stond een grote wensput (waar ook echte muntstukken in werden geworpen door bezoekers); er was een nabootsing van een opgebaarde dode in bed; er stond een doodskist; er was een mummi; je kon er een gezelschapsspel over ratten en rattenvangers spelen; Er lagen tekeningen van een ridder en een prinses, die je met verschillende patronen kon versieren; in het voorlaatste deel kon je ook een film bekijken over hoe de opgravingen gebeuren.

Ik vond de tentoonstelling een echte aanrader en zou ze graag nog eens gaan bekijken. Ik denk dat je de tentoonstelling telkens met andere ogen kan bekijken en telkens nieuwe dingen ontdekt.

Conferentie: Zusters Trappistinnen van Klaarland

Samen met mijn zus ben ik naar de conferentie geweest. We waren allebei verrast door de talrijke opkomst. Zoveel mensen, zelfs meer als bij aartsbisschop Léonard.

Na de conferentie was ik teleurgesteld. Ik had verwacht dat het meer zou gaan over:

- het leven in het klooster (de dagindeling, de taakverdeling, het gebed...)

- hun roeping (waarom ze ervoor gekozen hebben, wat hen ervan heeft overtuigd om in het klooster te treden...)

- of ze er spijt van hebben en of ze het nog zouden doen

- het leven dat ze leidden voor hun intrede

- wat er allemaal komt kijken bij een intrede

- beelden/ foto's van hun kloosterleven

- de band tussen de zusters onderling...

Maar nu ging het vooral over hun band met God en wat die inhoudt. Dat was ook interessant, maar ik mistte de rest.

Het werd op een saaie manier vertelt, waardoor het een beetje oninteressant werd.

De zuster die daarover vertelde las gewoon een tekst af. Er werden geen beelden, foto's... gebruikt.

Voor mij persoonlijk wist ik op het einde van de conferentie niet zoveel meer over het kloosterleven als ervoor.

Wat ik wel ervaren heb tijdens de conferentie, is de verbondenheid tussen de mensen in de zaal.

Bij het binnenkomen van de zaal werden mijn zus en ik aangestaard. Aan het einde van de conferentie tikte een (oude) man mij op de schouder.

Hij vertelde dat ik als ik snel was, beneden een boekje kon kopen met alle informatie die de zusters hadden vertelt. Als er geen boekjes meer waren, moest ik terug naar hem komen en dan kreeg ik zijn boekje.

Ik vond het heel vriendelijk van die man dat hij dat voorstelde en eigenlijk was ik er een beetje van aangedaan.