Laats is de vader van mijn papa overleden. Mijn zus en ik hebben hem nooit gekend. Hij heeft ons vanaf baby nooit willen zien en nooit niks te maken met ons willen hebben. Dus van een opa kan je hier moeilijk spreken. Mijn zus en ik besloten de begrafenis toch bij te wonen, om papa te steunen. Tijdens de begrafenis werd er een brief voorgelezen door de priester (opgesteld door mijn nichten, de zus en broer van mijn papa). Wat er in die brief stond, was shockerend. Er werd gezegd dat papa, mijn zus en ik een deel van zijn dood op ons geweten hebben, want hij was zo eenzaam zonder ons en hij miste ons.
Na de begrafenis zijn mijn ouders naar de priester toegestapt, om te vragen waarom hij die brief niet eerst besproken heeft met de hele familie. En waar hij het lef vandaan haalt om zoiets voor te lezen. De priester werd kwaad en de situatie is geëscaleerd. Met het resultaat dat er nu nog meer ruzie in de familie is en dat het definitief is dat het nooit meer goed komt.
Erkennen:
Ik heb gezien dat mensen heel hard kunnen zijn voor elkaar, ook als het je eigen familie is. Dat er mensen zijn met een totaal gebrek aan respect en zelfs zo'n dingen durven doen op iemand zijn begrafenis.
Mijn besluit hieruit is: er zijn dingen die je kan vergeven en er zijn ook dingen die nooit te vergeven zijn.
Herkennen:
God kan iedereen vergeven en nieuwe kansen geven. Bij mensen ligt dit anders, je onthoud wat mensen je aandoen, hoeveel pijn ze je doen en hoe hard jij en mensen die je lief hebt er onder lijden. Voor mensen is het veel moeilijker om elkaar te vergeven. Ergens is het misschien jammer dat we het niet zo kunnen als God. Maar ik denk dat het dat is wat ons juist menselijk maakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten